In de trein: Krasnoyarsk

Geplaatst op 14 juli 2009 door Andries in Krasnoyarsk, Rusland

Moskou was geweldig, en leek op geen manier op het beeld wat veel mensen erover hebben. Het is een prachtige, oude stad, natuurlijk zijn er delen slecht onderhouden, maar je ziet wat je zoekt. De eerste avond zijn we met de metro naar het hotel gegaan, toen hij begon te rijden bleek het een raket :). Dat machine vloog krassend over het spoor vooruit. De stations zijn een belevenis op zich, Stalin heeft ooit besloten dat metrostations paleizen voor het volk moesten worden, dus er hangen kroonluchters, ornamenten aan de muren en op sommige stations zelfs muurschilderingen van grote Russische gebeurtenissen en helden.
Af en toe zitten metrostations erg diep onder de grond, je gaat dan met de roltrap omlaag en krijgt halverwege het vreemde gevoel dat je eraf gaat vallen. Overstappen is altijd een trapje omhoog/omlaag, want de lijnen rijden niet over hetzelfde spoor, en elke drie minuten gaat er een nieuwe.
De twee dagen in Moskou waren slopend, want we vonden het zonde meer dan zes uur te slapen, en liepen erg veel. Ik had wat last van mijn Tibialis Anterior (volgens Inge), dat is die spier op je scheenbeen. Gelukkig konden we in de trein nog drie dagen zitten, dus we gingen gewoon door.

Zo, we zitten alweer een tijd in de trein. De tijd vliegt echt, we zitten lekker, kletsen wat, lezen een boek (uit: Vrouwen met een I.Q. van Herman Brusselmans, een stapel tijdschriften, Het Grote Spoorwegcarrousel van Paul Theroux). Aan het eind van de middag nemen we een lekker glaasje wodka en eten wat versgekochte lekkernijen.
Bij ons in de coupe zit nog steeds dezelfde rus, Anton heet hij, grappig genoeg rijden we net door een stuk Rusland wat erg op Oostenrijk lijkt, en we zijn bijna thuis, Anton aus Tirol :). Hij eet bijna niets, best gek, maar het zal wel erg duur zijn in de trein naar hun maatstaven. Ik versta net genoeg om hem af en toe iets te kunnen vragen, en hij vertelt ons bij elke langere stop exact hoe lang we eruit mogen, wat fijn is. Het omroepbericht kraakt namelijk nogal en geeft veel overbodige extra informatie. Hij vertelt ook elke keer waar je heen moet lopen om een mooie foto te maken, alhoewel je dan wel hard moet lopen op je slippertjes.
Verderop in het treinstel zitten twee Nederlandse meisjes die de reis maken en nog doorgaan tot zuid-Azie. Ook zitten er wat Amerikanen en een stel russen die ik nog niet zonder biertje heb gezien.
Gisteren zijn we even de derde klas ingelopen om aapjes te kijken, het is best te doen daar. Uiteindelijk kun je beter tussen 20 mensen je omkleden dan tegenover 1 vreemde, vond Inge. Voor een minder lange reis is het niet slecht.
We zijn ook nog even naar de restauratiewagen geweest, maar een snelle blik in de keuken leerde ons dat veel eten gewoon opgewarmd wordt, alleen de aardappels zijn vers. Doe mij dan maar de broodjes verrassing die de Babushka’s verkopen op de stations, die zijn lekkerder (en spannender :)). Zo hebben we o.a. gehad: aardappelbroodjes, broodjes worst, broodje maanzaad-jam.
Ze verkopen hier trouwens veel bier in plastic flessen, van 1 liter tot 5 liter. Heel gek smaakt het nog niet eens, en het is praktischer dan een paar kilo glas eromheen.
Uit het raam zie je soms urenlang alleen bomen (berken, niets anders), af en toe staan er geen bomen en dan kan je heel ver kijken zonder iets te zien behalve gras. De hemel lijkt dan hoger te liggen. Dorpjes zijn hier vaak volledig van hout, in wisselende staat van onderhoud. Als je een stad langzaam binnenloopt begint het ook met houten huisjes, en langzaamaan komen de flats te voorschijn. Sommige flats zijn in het Sovjet-flat mal gegoten, grijs beton, kleine ramen, hoekig. Soms staan er mooiere flats tussen.
De stations zijn ook erg wisselend, sommige zijn mooi en netjes onderhouden, andere zijn lelijk en grijs, als Hoog Cathrijne in Utrecht. Op de Siberische stations staan vaak monumenten voor de Tweede Wereldoorlog, niet dat er hier ooit een Duitser is geweest, maar hele dorpen zijn hier ingescheept om te vechten tegen de Duitsers.

De accu van mijn laptopje (Asus EEE PC Netbook) begint leeg te raken, dus ik ga stoppen. Morgenochtend vroeg moeten we de trein uit en zijn in Irkutsk, we gaan dan proberen een boot naar Listvyanka te krijgen, dat is interessanter dan een bus. Aldaar zoeken we een lekkere douche en een slaapplekje bij het Baikalmeer. We stinken een beetje, namelijk.