Samarkand
7 augustus 2011 in Oezbekistan, Samarkand
Na de interessante treinreis (zie vorig bericht) stonden we om 5 uur ’s morgens op het treinstation van Samarkand. Bussen gingen nog niet, en de taxi’s hadden hun metertje op uitknijpen staan, daarom zijn we maar naar de bushalte gelopen om op de eerste bus te wachten. Na even geduld en veel verschillende adviezen zaten we in de goede bus richting de B&B. Volgens de Lonely Planet was die $40 per nacht, maar wij gingen natuurlijk afdingen, en met succes, voor $25 per nacht hadden we een kamer, met badkamer en air-conditioning en gratis ontbijt op zijn Oezbeeks (dit keer zelfs pannenkoeken!).
Samarkand is een stuk groter dan Khiva en Buchara en heeft ook meer indrukwekkende monumenten, de meeste uit de tijd van Amir Timur en zijn (klein)zonen. Amir Timur, ook bekend als Tamerlane, was een soort Genghis Khan. Een groot Centraal-Aziatisch veroveraar, maar waar Genghis voornamelijk smeulende hopen achterliet, heeft Amir Timur verschillende steden in Oezbekistan, Tadzjikistan en Afghanistan voorzien van prachtige gebouwen. Het zijn voornamelijk medressa’s (koranscholen), moskeeën en mausolea. En die gingen we natuurlijk allemaal bekijken ;).
Het eerst op de planning stond de Bibi Khanym moskee, die zijn Chinese vrouw (die zo heet) als cadeau voor hem liet bouwen terwijl hij landen aan het veroveren was. De architect van het gebouw werd verliefd op haar, en weigerde het af te maken, tenzij hij haar een kus mocht geven. Zo geschiedde, maar hij liet een plek achter, en werd onthoofd en de vrouwen moesten voortaan gesluierd gaan, zodat ze mannen niet meer in verleiding konden brengen… Op het moment wordt de moskee hard gerestaureerd, aan de buitenkant zijn ze erg ver, maar van binnen is het nog een zooitje. Voor de moskee heerst een zigeunerplaag, of ze verkopen wolfstanden (geitentanden) of ze staan te bedelen. Tsja, van ons krijgen ze geen cent, want dat komt niet in ons budget voor! :)
Voorbij moskee ligt een leuke bazaar en nog verder vind je een complex van mausolea (Shah-I-Zinda) waar een neef van Mohammed (Qusam ibn-Abbas) ligt begraven, die in de 7e eeuw hier de islam heeft gebracht. Volgens de reisgids is het een actief bedevaartsoord, dus wij waren net gekleed (lange broek, bedekte schouders, baard). Eenmaal daar stonden de Oezbeken er gezellig in hun korte rokken in hun mobieltjes te keuvelen. Het Shah-i-Zinda zelf is erg mooi, vol met islamitisch tegelwerk. In de Islam is het verboden mensen, dieren of landschappen af te beelden, vandaar dat ze helemaal los gaan op tegeltjespatronen.
Het hoogtepunt van Samarkand is het Registan, het oude stadsplein, wat omgeven wordt door drie enorme medressa’s. Helaas hadden wij pech en werd er elke dag geoefend voor een dansshow voor een oriëntaal dansfeest en mocht je alleen op het heetst van de dag erin (12:00 – 15:00). Toch maar in de hitte naar binnen gewandeld, en eenmaal binnen kwam er een bewaker naar me toe die zei dat we de minaret van de Ulugbek medressa (de mooiste) wel mochten beklimmen voor wat smeergeld. Nu zijn wij daar eigenlijk op tegen, maar dit was een buitenkansje, dus nadat de beste man akkoord was gegaan met de helft van de prijs zijn we mooi naar boven geweest. Erg bijzonder om uitzicht over het plein te hebben vanaf die hoogte. De dag erna hadden we wel allebei spierpijn, want die minaret was krap en scheef, maar het was het waard!
Helaas is het gedachtengoed van Lenin hier samen met de Russen vertrokken, en is het Registan erg commercieel geworden. Alle kamertjes van de medressa’s waar vroeger studenten hebben gewoond, zijn tegenwoordig winkeltjes met behulpzame uitbaters (Hello Mister, please come my shop) van fabrieksouvenirs. Toch is het erg de moeite waard om de gebouwen te bekijken en de musea die erin zitten.
Na een paar dagen Samarkand waren wij uitgekeken en besloten te verkassen naar Tashkent. In eerste instantie wilden we met de trein gaan, maar het spoor bleek stuk te zijn, waardoor de rit i.p.v. 4 uur, 10 uur ging duren. Dat was ons toch iets te veel van het goede, en dus gingen we voor de bus. De eigenaresse van ons B&B vertelde ons over een express-bus die zou rijden, en die bestond. Wat een luxe, deze bus had werkende air-conditioning, meer beenruimte dan een Europese bus, en reed in 4 uur naar Tashkent!
Eenmaal in Tashkent waren we een beetje moskeemoe, en zijn we lekker gaan zwemmen in het Navoi park, waar een kunstmatig meer met zandstrand is. Erg lekker om zo eens af te koelen en uit te rusten met een boek op het strand. Na twee dagen wilden we graag naar Kirgizië en gingen op zoek naar een taxi richting Andijon bij de bazaar. Eenmaal daar bleek er een overaanbod aan taxi’s te zijn en werden we aan alle kanten ingesloten door chauffeurs die wilden dat we met ze meegingen. Gunstig voor ons, want dan kan je goed over de prijs onderhandelen. Uiteindelijk vonden we een chauffeur die ons wel voor 30.000 som (12 dollar) naar Andijon wilde rijden (380 km). Eenmaal onderweg raakte ik met de man aan de praat, en hij vond het maar wat mooi onze reis, en stelde voor dat we een nacht bij hem bleven logeren, want zijn dochter studeerde voor lerares Engels, en wilde ons wel spreken. Waarom ook niet, dachten we, dus we zeiden ja.
Eenmaal aangekomen in Andijon na een rit van 8 uur door de woestijn (met allemaal toeristische tussenstops) werden we begroet door de vader van de chauffeur, en daarna moesten we in de gastenkamer gaan zitten en kregen we eten en drinken aangeboden. Hier is de Ramadan inmiddels begonnen, dus de mensen zelf aten nog niet. Wij hielden ons dus een beetje in, en toen de zon eenmaal onder was, kregen we een lekkere soep. Daarna moesten we de auto in, want familieleden van de chauffeur wilden ons dolgraag ontmoeten. Eenmaal daar werden we aan tafel geparkeerd en wilden ze van alles en nog wat over ons en Nederland weten, terwijl er doorlopend eten te voorschijn kwam (plov, watermeloen, abrikozen, brood, etc). Tegen een uur of tien vielen we bijna om van de slaap en werden weer teruggebracht na een uitgebreid afscheid.
Eenmaal terug konden we het huis nog niet in, omdat er een grote groep vrouwen aan het bidden was vanwege Ramadan. Buiten zaten we rustig te wachten en Inge en de dochter van onze chauffeur zaten op een schommel lekker te kletsen. Ik lag inmiddels half te slapen op de bank in de tuin (de chauffeur zei dat het mocht, haha) toen de vrouwen klaar waren met hun gebed en Inge ontdekten. Oh! Een westerse vrouw. Al snel zat er een hele kring vrouwen om haar heen, die al hun Engels verzamelden om haar vragen te stellen en al snel werd er een Engelse lerares tevoorschijn getoverd die alles kon vertalen :). Na nog een uur stonden we op omvallen en zijn naar bed gegaan, we waren echt op.
De volgende ochtend zeiden ze dat we gerust langer mochten blijven, en waarom we zo snel alweer verder moesten, maar we wilden graag naar Kirgizië en toen werden we naar de grens gebracht en namen we uitgebreid afscheid.
De Oezbeekse grenzen zijn berucht om hun corruptie en we waren erg benieuwd hoe het zou gaan. Eenmaal klaar met het invullen van het verplichte formulier bleek dat we de pinbonnen hadden moeten hebben van onze nieuwe dollars, maar omdat het apparaat onduidelijk was en enkel Russisch hadden we die niet. Dat was een probleem, en wij dachten dat het geld ging kosten, maar nee hoor, de oplossing werd bedacht. We moesten twee formulieren invullen, eentje met de waarheid, en eentje zonder de nieuwe dollars, die voor hen was. Dan hoefden zij niets te verantwoorden en konden wij verder. Naar de registratiestrookjes die je hier moet sparen om aan te tonen waar je geslapen hebt, werd niet eens gevraagd. Aan de Kirgizische grens hoefden we geeneens iets in te vullen, en stond er een marshrutka klaar om ons naar Osh te rijden, en daar zijn we nu.
Oezbekistan is ons erg bevallen, de mensen zijn vriendelijk en spreken vaak Engels. In de zomer is het er wel erg warm (40 graden en hoger), dus je kunt beter in mei of september erheen. Het land bezit drie steden vol mooie monumenten (Samarkand, Buchara en Khiva), en die laatste twee voelen ook echt aan als een oude Centraal-Aziatische stad. Het is eten is hier ook erg lekker, alhoewel het soms lastig kan zijn een minder vet gerecht te vinden (de plov en de shashliks zijn niet bepaald light ;)).
Over Andries
Google Plus View all posts by Andries →9 reacties op Samarkand
-
Weer een mooi verhaal. Wel heel bijzonder dat jullie bij de taxichauffeur thuis mochten overnachten.
-
dat is tof zeg dat jullie bij de taxichauffeur thuis mochten overnachten gr jannie
-
dat is tof zeg dat jullie bij de taxi chauffeur thuis mochten slapen groetjes jannie
-
we hadden jaren terug hetzelfde probleem met de roebels in rusland, hadden ook geen bonnetjes, op de zwarte markt gewisseld, en moesten op het vliegveld formulieren invullen, ha ha in het nederlands, kunen ze toch niet lezen en we mochten zo door,
oh afdingen Andries, je kunt niet terug naar Nederland, je wordt de winkels uitgezet. -
wat hebben jullie mooie fotos gemaakt groetjes jannie
-
hoe gaat het met jullie andries en inge met ons gaat het goed
-
Beste Andries en Inge,
waar hebben jullie geslapen in Samarkand?
Leuk om het zo te lezen, ik wil volgend jaar die kant en ben me aan het oriënteren :)
Groetjes,
Angela
Geef een reactie
- Botswana
- Zuid-Afrika
- Botswana
- Zimbabwe
- Zuid-Afrika
- Mozambique
- Swaziland
- Zuid-Afrika
- Israël
- Jordanië
- Namibië
- Botswana
- Zuid-Afrika
- Lesotho
- Zuid-Afrika
- Qatar
- Maleisië
- Thailand
- Laos
- Thailand
- Laos
- China
- Kirgizië
- Kazachstan
- Kirgizië
- Oezbekistan
- Turkmenistan
- Azerbeidzjan
- Georgië
- Oekraïne
- Polen
- Duitsland
- Nederland
- China
- Mongolië
- Rusland
Joho Insurances
Wij zijn verzekerd via Joho Insurances zodat we onverwacht niet een nog duurdere reis maken.
“dus wij waren net gekleed (lange broek, bedekte schouders, baard)”
Dat verklaard meteen het kappersbezoek! Was het niet makkelijker om Inge een sluier te laten dragen, i.p.v. een valse baard te maken?
Erg leuk, de taxichauffeur en zijn familie!
7 augustus 2011 om 16:22