Khiva

Geplaatst op 30 juli 2011 door Andries in Khiva, Oezbekistan

Vorige week zondag (24 juli) besloten we naar Khiva te gaan. Vol goede moed stapten we in de marshrutka naar de bazaar waar het vervoer naar Khiva vertrekt. Busstations doen ze hier niet echt aan, je moet uitzoeken vanaf welke bazaar de gedeelde taxi’s of bussen vertrekken. Eenmaal daar was het weer zet-de-buitenlander-af-dag. Voor een ritje wat 10 dollar per persoon zou moeten kosten, wilden ze 25 dollar per persoon hebben. Tsja, daar doen wij niet aan mee natuurlijk, want hoe minder we uitgeven, hoe langer we weg kunnen blijven :). Na even zoeken vonden we een autobus die om twaalf uur zou vertrekken, dus we gingen eerst maar wat drinken. Terwijl we lekker zaten, stopte er ineens een bus in de buurt, snel erheen gerend en die ging in de richting van Khiva, mooi. Wij gauw betaald en de tassen gepakt en erheen, de bus zat bijna vol maar er waren nog twee plaatsjes vrij achterin voor ons. Toen we eenmaal zaten draaide de halve bus het gezicht om en begonnen de vragen: waar komen jullie vandaan? Waar gaan jullie heen? Zijn jullie getrouwd (ja, zeggen we vaak, dat scheelt uitleggen wat hokken nou is)? Hebben jullie kinderen? Waarom niet? Ik vermoed dat mijn zussen Oezbeeks bloed hebben.

Het ritje naar Khiva is zo’n 450 kilometer door de Kyzylkum-woestijn, en de weg verkeert in archeologische toestand. Lekker hobbelen dus. Ergens midden in de woestijn besloot de bus dat hij het te warm vond, en stopte ermee. En dan wordt het ineens erg warm, gelukkig zijn alle chauffeurs hier in staat hun eigen bus te maken, dus na 15 minuten reden we weer. Daarna is de bus nog 3x afgeslagen, maar toen was dat niet spannend meer :).

Eenmaal aangekomen in Urgench na een ritje van 11 uur (de bus ging niet naar Khiva), zei de man die naast ons zat dat hij ook naar Khiva moest met een vriend, en hij zou wel even een taxi regelen. Wij wandelen vrolijk de bus uit, en alle taxi-chauffeurs vormen een kringetje om ons heen om om de beurt te roepen dat het heel ver is, de weg erg slecht is, er struikrovers onderweg zijn, en ze het echt niet voor minder dan 30 dollar doen. Na een paar minuten geamuseerd geluisterd te hebben, riep onze vriend ons dat hij een taxi had geregeld voor 15.000 som (da’s 6 dollar). Hij had alleen de chauffeur niet verteld dat wij toeristen waren, dus die baalde een beetje, want hij had graag het driedubbele gevraagd :).

Na nog een uurtje rijden waren we in Khiva, waar we snel ons guesthouse betrokken en op jacht gingen naar een paar shashliks en een biertje om bij te komen en daarna lekker te tukken. Uiteindelijk hadden we zo’n 13 uur gereisd, waarvan het grootste deel door de woestijn in de volle zon.

In de ochtend werden we verrast met een bijzonder ontbijt: een koud gepocheerd ei, honing op een schaaltje, koekjes, snoepjes, brood wat voornamelijk uit korst bestond, gerookte kaas en ondefinieerbare worst. Toch was het best lekker :). Het guesthouse bleek ook meerdere gehandicapte kinderen op te vangen, een spastisch jongetje en twee dove meisjes. Het jongetje was dol op dammen en was er aardig goed in.

De oude stad van Khiva staat bekend als een museumstad, niet vanwege de vele musea, maar omdat je het gevoel krijgt dat er in de afgelopen 200 jaar weinig is veranderd. Terwijl je door de straten en steegjes loopt, kom je huizen bekleed met modder tegen, minaretten, mausoleums en medressa’s. Verder kom je, met dank aan de Fransen, veel kinderen tegen die eerst hello roepen en daarna “Bon bon?” De oude stadsmuur staat nog steeds en je kunt er zelfs op klimmen om er een stuk overheen te lopen terwijl je over de stad uitkijkt. Erg leuk, vooral later op de avond om foto’s bij zonsondergang te maken.

De bekendste minaret van Khiva is de Kalto Minor, die nooit af is gekomen. De toenmalige Khan had het in zijn hoofd gehaald om een minaret te bouwen die zo hoog was, dat hij Buchara kon zien (450 km verderop), helaas zijn ze niet veel verder dan 40 meter gekomen voor zijn dood. Rondom is de minaret bekleed met geglazuurde tegels en telkens ben je weer geneigd om er nog even naar te gaan kijken. Ik geloof dat we er dan ook zo’n 50 foto’s van hebben gemaakt…

Vlak bij ons guesthouse stond een minaret van 87 meter hoog, en voor 2000 som (minder dan $1) mochten we hem beklimmen. Best leuk, alleen waren de mensen wat kleiner toen dat ding gebouwd werd, dus ik heb hele stukken gebukt mogen afleggen. Eenmaal boven was het wel de moeite waard, het uitzicht was geweldig. Je zou er bijna gaan staan schreeuwen, maar daar hebben ze al iemand voor in dienst.

Buiten de oude stad viel ook nog van alles te beleven, zo kon je de meest lekkere nootjes en rozijnen kopen de markt voor weinig geld. En de beste (en goedkoopste) restaurants vond je ook buiten de stad. Voor 6 dollar kon je je volproppen met shashliks, fitchi (vleestaartjes), laghman (soort noodles) en andere plaatselijke hapjes. Ze hebben hier ook de geweldige gewoonte om op een soort groot bed te eten, met een laag tafeltje erop. Het is even wennen, maar daarna is het geweldig, want na het eten kan je er lekker bij gaan liggen. Ik heb al eens in de middag aan zo’n tafel een lekker dutje gedaan :).

Gisteren zijn we met de trein vanuit Urgench naar Samarkand vertrokken. We waren ruim op tijd op het station, dus we hebben eerst een lekker bord plov gegeten (rijst gebakken in schapenvet) en zijn daarna in de hal gaan zitten. Na een tijdje wachten en kletsen kwam de trein en gingen we instappen. De wagons zijn hier genummerd, en je moet bij je eigen wagon instappen. Dus wij zien het nummer 18 en daarvoor 17, terwijl we 1 hebben, en lopen zwaar bepakt door een graad of 41 naar de voorkant van de trein. Hebben die lolbroeken wagon 1 aan het eind van de trein zitten, konden we weer teruglopen. Eenmaal aangekomen hebben we ons spulletjes in de coupe gelegd en zijn lekker gaan zitten. Bij ons in de coupe zat een vrouw met een jongetje en een meisje van twee. Wij bang dat het huilen zou worden ’s nachts, maar niets aan de hand. We hadden wel een andere nachtelijke verstoring… De politie besloot onze coupe te vorderen, dus we mochten uit bed en met al onze troep verhuizen naar een andere coupe. Nadat we eindelijk weer sliepen, ging de wekker om 4:30, want om 5:00 waren we in Samarkand. Daar zijn we nu, en daarover later meer.

_O, en dan vergeet ik helemaal te vertellen over de kapper… Ik vond het zo onderhand wel tijd om eens naar de kapper te gaan, en Inge ook, haha. Vlakbij ons guesthouse vonden we een kapsalon en ik mocht plaatsnemen. Goed, een stukje eraf kan je nog overbrengen, en een baard trimmen ook wel, maar ik was toch even bezorgd dat ik een opgeschoren bloempot zou krijgen. Helaas hebben jullie pech, en verstond de kapper zijn vak. De baard is goed ingekort (zonde he?) en mijn haar is weer een stuk korter.

 

Tweet

Over Andries

Google Plus View all posts by Andries →

5 reacties op Khiva

1. Gerda zegt:

   Hahaha: Ik vermoed dat mijn zussen Oezbeeks bloed hebben.

   En wat betreft dat trouwen en kinderen, wat niet is…..

   30 juli 2011 om 14:37
2. Sjoerdtje zegt:

   Leuk verhaal en als jullie toch onderweg gemakshalve maar gaan trouwen, wij komen hoor…….

   30 juli 2011 om 15:04
3. andries en sietske zegt:

   als we de huwelijksklokken dan toch horen, graag in Nederland, kunnen we winkelen

   31 juli 2011 om 10:03
4. margriet zegt:

   interesse tonen in je naasten is toch internationaal een goed gebruik???

   1 augustus 2011 om 13:20
5. margriet zegt:

   ow ow ow wat zou dat toch leuk zijn als jullie gingen trouwen….

   1 augustus 2011 om 13:21