Namibië part 2

Geplaatst op 22 maart 2013 door Andries in Namibië, Sossusvlei

Swakopmund is de adventure-hoofdstad van Namibië, hier kan je skydiven, sandboarden, quads rijden en meer. De reden waarom dat allemaal hier kan, is omdat er verder niets te beleven valt en er anders niemand meer komt ;-). Na een rit door de woestijn vanuit Etosha is het verrassend fris in Swakopmund, dat komt doordat het aan de kust ligt en hier koud water uit Antartica langsstroomt. We gingen even pootje baden, maar daar waren we snel mee klaar :-). Helaas is het niet gelukt Inge uit een vliegtuig te mikken (met parachute) vanwege de bewolking, maar we hebben wel wat lekker Duits bier gevonden en zijn gaan sandboarden.

Sandboarden is best leuk, gewoon met het materiaal van snowboarden, dus grote lompe schoenen en een plank een duin afglijden. Het zand heeft wel veel meer weerstand dan sneeuw, dus het is lastig om snelheid te maken. Vallen is ook erg leuk, want dan ben je wel even zoet al dat zand weer te lozen :-). Halverwege het sandboarden mochten we proberen het snelheidsrecord lie-down te verbreken. Hiervoor kregen we een triplex plank en moesten we bovenop de duin erop gaan liggen en dan heel hard naar beneden zonder te remmen. Helaas geen records gebroken, maar wel allebei de 70km/h aangetikt. Daarna weer verder op de boards, maar veel afdalingen maken is lastig met sandboarden, want er is geen stoeltjeslift, dus je kan elke keer weer die zandbak opploeteren :-).

Na een leuk weekend Swakopmund zijn we naar de Sossusvlei getrokken, de trekpleister van Namibië. Hier kom je terecht in een stuk woestijn met rode duinen, echt mooi om te zien, helemaal met zonsopkomst. Eigenlijk valt hier niet zo heel veel over te vertellen, de foto’s zeggen meer :-).
We zijn ook nog de Dead Vlei ingegaan, dit is een stuk waar bomen staan die al honderden jaren dood zijn, maar niet wegrotten omdat het daar te droog voor is. Heel surrealistisch om te zien. Voor de liefhebbers: de film The Cell met Jennifer Lopez is hier opgenomen. De campsite was echt prachtig. Een ommuurd stukje met een grote acacia voor de schaduw midden in de woestijn. Af en toe bezoek van nieuwsgierige springbokjes en een heerlijk zwembad om het heetst van de dag door te brengen, en heet is het hier wel.

Vanuit de Sossusvlei reden we naar Lüderitz, de plek waar de Duitse kolonisatie is begonnen. Helaas bestond een groot deel van de route uit gravel, in verschillende staten van onderhoud. Soms was 90km/h prima te doen en dan ineens kwam je weer op een stuk waar je met 20km/h nog alle kanten op glee. Gelukkig is er op deze wegen bijna geen verkeer dus dan in een glijpartij niet zo erg. Eenmaal aangekomen waren we in een erg Duits dorp, heel grappig. Allemaal huizen in Duitse stijl en Duitse straatnamen. Na wat gezoek naar de backpackers (verhuisd, etc) hebben we snel wat spullen voor een braai gehaald en zijn lekker gaan eten, je krijgt honger van zo’n lange dag in de auto.

De volgende dag zijn we naar Kolmanskop gegaan, dit is een verlaten stad buiten Lüderitz, die al bijna 60 jaar niet meer bewoond wordt. De woestijn is hier langzaam het stadje aan het opslokken, waardoor het echt een spookstad wordt. Veel van de huizen mag je in, en dan loop je door ’n huis waar anderhalve meter zand in staat, zo vreemd. Je krijgt er echt zo’n Mad Max gevoel bij :-). De stad is ooit gesticht omdat er diamanten waren gevonden, en die worden nog steeds in het omliggende gebied gevonden, maar is verlaten omdat de vondsten steeds verder kwamen te liggen.

Na Kolmanskop was het tijd voor onze laatste stop in Namibië, The Fish River Canyon. Deze kloof is na de Grand Canyon de grootste ter wereld, met een lengte van 160km en dieptes tot 550 meter. In het National Park heb je gewoon een campsite, dus wij kampeerden weer. Op een gegeven moment zagen we bavianen lopen over de camping, en kwam iemand ons waarschuwen dat ze vrouwen alleen aanvielen, maar voor mannen op de vlucht sloegen. Tsja, dan Inge maar even niet alleen laten met eten. Bij een van de mooiste punten van de Canyon hebben ze heel praktisch een uitzichtpunt gebouwd, waar we dan ook lekker met een maaltje en een borrel naar de zonsondergang hebben zitten kijken.

Helaas werd het toen weer tijd om terug te gaan naar Zuid-Afrika, via het super “interessante” plaatsje Springbok weer terugreden naar waar het allemaal begon, Stellenbosch. Heerlijk toch wel weer om ergens aan te komen waar je de weg weet. Natuurlijk weer in de Stumble in geslapen want George en Sharon zijn zo lief om de tijd dat we niet in Afrika zijn op onze auto te passen. Als je denkt dat na de twee weken in Oktober we het wel gezien hebben in Stellenbosch heb je het mis. Gezellige avonden met George en Sharon, lekker braaien, wijnproeven, een geweldige zaterdag markt waar ze zelf bitterballen verkopen (lang leve de kolonisten ;-)) Als afsluiter een heerlijke dag met George en Sharon brandy proeven bij Van Rijn’s, wijn en cocktails bij Spier, heerlijk braaien en nog een keer de Stumble in onveilig maken. En toen werd het toch echt tijd om Zuid-Afrika te verlaten, onze spullen bij George en Sharon gestald en na dat ze ons voor de 1000x verzekerd hadden dat Hilux echt veilig bij hun is hebben ze ons naar het vliegveld gebracht waar het nieuwe avontuur begon, voor drie maanden naar Jordanië!!