Ulan Bator – Beijing

Geplaatst op 20 juli 2009 door Inge in Mongolië, Ulan Bator

9.45 uur lokale tijd (+6 uur NL). We zitten nu in de trein naar Beijing. Gisteravond zonder al te veel moeilijkheden (5 uur) de Mongoolse en Chinese grens over gegaan. De paspoortcontrole duurde bij elkaar zo’n 2 uur maar de wielen van de trein moesten verwisseld worden (China heeft een smaller spoor dan Rusland en Mongolie), is wel een ervaring ineens een meter boven de grond te hangen met de trein.
Afgelopen dagen in Mongolie geweest. We kwamen op dinsdag ochtend aan (wij dachten met een uur vertraging maar in Mongolie is het een uur vroeger dan in Irkutsk). Andries wilde heel graag tank rijden en met een AK47 schieten, dit moest hier mogelijk zijn. De man van het hostel wist waar de shooting range was dus wij daar met de auto heen. Daar aangekomen bleek het voor kleiduiven schieten te zijn, dat was niet de bedoeling. Ondanks dat we op de verkeerde plek waren was het een mooie rit en hebben we een gigantisch standbeeld (zo’n 50 meter hoog) in het zilver van Dzjenghis Khan (de grote mongoolse volksheld, zijn naam en afbeelding zie je echt overal op).
De dag erna vroeg vertrokken naar het nationale park Terelj om paard te rijden. Werden ergens tussen Terelj en Ulan Bator afgezet bij een Mongools gezin waarvan niemand engels sprak, de man zou ons te paard naar Terelj brengen. De paarden waren echt klein, de mijne was een c-pony (half zo groot als Laetitia), Andries kreeg een iets grotere (een D-pony). De mongolen zijn gewend om zowat met hun knieen in hun nek te rijden en de beugels konden niet versteld worden (was vrij oud tuig), dus zat niet echt heel relax. Maar ja, waren brave beestjes. De eerste dag echt een prachtig rit door de bergen naar Terelj. Aan het eind nog op een bergtop met geweldig uitzicht gezeten, trok onze mongool ineens een fles wodka uit zijn zak, en volgens goed mongools gebruik hebben we die uit een afgesneden bovenkant van een waterflesje opgedronken. Eenmaal aangekomen bleken we te slapen in een ger (mongoolse tent), we hadden onze prive ger, de familie waar we verbleven had een huisje ertegen over. Het was in een klein dorpje. Hier bleek het ook wel weer, waar ter wereld je ook komt, met kinderen maak je supersnel contact. “heerlijk” geslapen op een houten bed.
De dag erna nog een rit het park in, deze keer gingen we door veel rivieren (fijn zo’n klein paard, natte voeten). Halverwege bij een mongoolse familie gegeten en “heerlijke” melk en koekjes van gefermenteerde merrie melk, tja smaken verschillen. Ook kregen we vis vers uit de rivier die ernaast lag. Nog vermaak gehad van een onwille os die de helft van de  ger die op zijn kar geladen was (ze gingen verhuizen) eraf liet vallen.
S’avonds na het eten nog even een berg beklommen, de bergen zonder begroeing waren veilig, op de andere kon je nog wel eens een wolf tegen komen.
De dag erna na een uitgebreid ontbijt en lunch (ja verhongeren doe je hier echt niet) werden we weer opgehaald, via Terelj weer terug gereden naar Ulan Bator. Bijna aangekomen barstte echt noodweer los (regen, hagel) de straten stonden binnen no time helemaal blank en het verkeer (waar normaal al geen orde in zit) was niet meer door te komen. In Mongolie geldt het recht van de sterkste, stoplichten zijn er wel maar waarvoor??? en als voetganger oversteken blijft elke keer weer een belevenis.
Zaterdag konden we dan echt gaan schieten, met een tank rijden was niet mogelijk, er waren VN oefeningen en die hadden de tanks nodig.
De shooting range was in de middle of nowhere in een prachtige vallei. We konden kiezen uit een AK47, Makarov (hand pistool), Mauser uit de 1e wereld oorlog, een raket werper en een russisch sniper geweer. Andries moest ze natuurlijk allemaal proberen (behalve de rakket werper, was een beetje duur). Ik heb heel stoer met een makarov geschoten (2x raak van de 8 en met een AK47. Was wel een ervaring om met echt vuurwapens te schieten, en zoals ze in films schieten kan dus echt niet, die dingen hebben een terugslag, we hebben allebei een beurse schouder ervan.
Verder, tja, nog een tempel bezocht, Ulan Bator ontdekt, en nu onderweg naar Beijing.

Toevoeging (de foto’s willen niet zo snel online met het chinese internet hier :)).
We zijn nu 12 uur in Beijing, we kwamen om 14:10 aan met de trein die vanuit Moskou gekomen was. Die had dus in totaal 10 minuten vertraging in 6 dagen, groeten aan de N.S.. Op het station aangekomen hebben we eerst wat Yuan gepind, en daarna gingen we op zoek naar een taxi. Uiteraard kwam er meteen een chinees aanrennen, die ons wel even voor 250 yuan naar het hostel wilde brengen. Fijne kerel, maar ik ging hem geen 25 euro geven voor 3 km rijden. We zijn in de rij gaan staan voor de officiele taxi’s en waren na 15 minuten aan de beurt. De chauffeur zette ons af vlakbij het hostel voor 16 yuan. Toen moesten we nog een paar honderd meter met backpacks op in de brandende zon (34 graden), erg warm. Eenmaal aangekomen bij het hostel, bleek onze kamer nog verhuurd te zijn en kregen we een kamer in een nabijgelegen hostel (met airco!).
We zijn even gaan douchen en snel naar het plein van de Hemelse Vrede gelopen (ja, van die kerel met die tank). Onderweg hebben we voor omgerekend 50 cent een lekker broodje kebab gegeten. We hadden geluk want we waren net op tijd voor de vlaggeceremonie.
Daarna zijn we doorgelopen naar de grootste winkelstraat, in een zijstraatje zaten een soort food court, dus daar gingen we eten. Heerlijke dingen, kebabjes, noodles en schorpioenen op een stokje. Die laatste heb ik maar gekocht, ze waren wel te eten, maar niet echt bijzonder :). Later meer, want de foto’s staan erop.

Tweet

2 reacties op Ulan Bator – Beijing

1. R.Overdijk zegt:

   hallo ik kwam jullie blog tegen op internet nu ben ik op het moment in mongolie en ik zoek ook een schietbaan kan je ook nog herinneren de naam van de baan ik zou je zeer dankbaar zijn met vriendelijke groet Ruud

   29 juli 2015 om 03:34
2. Andries zegt:

   Hoi Rick,

   Wij zijn destijds met Bolod Mukhadi bij de schietbaan geweest. Hoe hij heette en hoe je er komt weten we niet meer, maar Bolod heeft ons er toen gebracht. Het is op een legerbasis en je mag met van alles schieten, tot aan raketwerpers toe. Toevallig heb ik Bolod nog op Facebook, dit is hem:
   https://www.facebook.com/bolod.mukhadi?fref=ts

   Veel plezier in Mongolië,

   Andries

   29 juli 2015 om 07:46