Luang Prabang

Geplaatst op 25 februari 2012 door Andries in Laos, Luang Prabang

Na een paar heerlijke dagen in Luang Nam Tha zijn we naar het busstation gegaan om naar Luang Prabang te gaan. We hadden al begrepen dat je er op tijd moest zijn, wat in Laos minimaal een uur van tevoren betekent. Eenmaal op het station bleek er geen bus meer te gaan, dus zijn we in een minibus gestapt. Later kwamen we erachter dat hij waarschijnlijk al weg was, want als de bus vol is, gaat hij weg, ook al is het 7 uur en zou hij 9 uur vertrekken. Eenmaal in de minibus zat het aardig krap, maar het was te doen, totdat de chauffeur besloot nog wat extra mensen mee te nemen voor een stukje. Vier laotianen op een bankje past nog wel, maar drie westerlingen en een laotiaan wordt proppen. Het deed ons erg aan onze marshrutka ervaringen in Georgië denken.
Na zeven uur rijden waren we er en zijn we in een tuk-tuk gesprongen die ons naar ons guesthouse bracht. Een tuk tuk hier is een brommertje waar een laadbak met dakje aan vast gemaakt is, met bankjes erin. Ze nemen meerdere passagiers tegelijk mee, die ze op verschillende plekken afzetten. Eenmaal bij het gekozen guesthouse aangekomen kwamen we erachter dat ze aan het verbouwen waren, en aangezien wij niet van herrie houden, zijn we bij de overbuurman gaan zitten. Die had een goedkope kamer met badkamer en een groot publiek balkon aan de rivier. De manager was wel een vreemd type, hij sprak wat onduidelijk Engels en ratelde teksten eruit als: “goodmorning where you go today? you go waterval I call tuk tuk, is cheaper! I can arrange visa to vietnam, you want go? I sell bus ticket to Vientiane you can not buy yourself.” Op zich redelijk standaard in Azië, maar als spraakwaterval zonder intonatie wat verwarrend op de vroege morgen. Wel was het allemaal met een glimlach, dus weglopen was nog lastig ook.

In Luang Prabang zelf stikt het van de boeddhistische tempels, omdat het ooit de hoofdstad was van het koninkrijk Laos. Omdat we hier later nog terugkomen met Trudy en Wouter, hebben we ons beperkt tot een paar tempels, die overigens erg mooi waren. Een van de leukste zit boven op de Phou Si heuvel en heet dan ook Wat Phou Si (wat is tempel). Behalve boeddhabeelden kun je hier ’s avonds ook geweldig naar de zonsondergang kijken, samen met nog een paar honderd andere toeristen. In vergelijking met China zien we hier zoveel meer buitenlanders, waarschijnlijk omdat er niet zoveel Laotianen zijn (6 miljoen) en omdat het warm genoeg is om alleen naar je kamer te gaan om te slapen.

In Laos is er een oud gebruik waarbij de monniken ’s morgens vroeg op straat langs gelovigen lopen die hen eten geven. De monniken hebben een mandje bij zich en lopen daarmee langzaam voorbij, terwijl de gelovigen hier sticky rice en fruit in stoppen. Het schijnt dat ze dit al eeuwen doen en het is een prachtig gezicht, al monniken op rij in hun oranje gewaden langs de gelovigen. Het begint ’s morgens tegen een uur of zes, dus het was wel even vroeg opstaan, maar wel prachtig om te zien. Helaas hebben touroperators ook ontdekt dat dit leuk is, en bieden ze toertjes aan waar je net als een gelovige kan zitten en rijst aan een monnik mag geven. Tsja, ik vind dat maar niets. Ik ga toch ook niet in een katholieke kerk met een mis staan meedoen omdat het zo authentiek is.

Vlakbij ons guesthouse zat een stuk zand bij de Nam Khan rivier, een zijtak van de Mekong, waar je lekker op het strand kon liggen. Dat hadden we al een tijd niet gedaan, dus ook daar hebben we een aantal keer heerlijk gelegen met een boekje erbij, je moet toch wat met 30 graden en hoger. Het strandje was ook bekend bij de lokale kinderen, die graag met Westerlingen speelden. Veel meer Engels dan yes, no en you spraken ze niet, maar met gebarentaal maakten ze duidelijk dat ze in de rivier gegooid wilden worden, of dat je ze een pootje moest geven zodat ze een salto konden maken.

Op een uurtje buiten Luang Prabang liggen de Kuang Si watervallen, waar elke tuk tuk chauffeur je graag naartoe wilde brengen. Overal waar je liep hoorde je ze: “you go waterfall?” Omdat het erg mooi scheen te zijn, zijn we waterfall gego’d. Eenmaal aangekomen liep je eerst door een berenopvangcentrum waar ze beren redden die gebruikt worden voor Chinese geneeskunde. Zo’n beer wordt dan in een klein kooitje gestopt met een infuus in zijn galblaas, want volgens de Chinezen is dat een goed medicijn. Deze mensen kopen de beren op en geven ze een ruimte waar ze kunnen spelen en zorgen ervoor.
Erachter lagen de watervallen, die bestonden uit meerdere plateaus met azuurblauw water. Op sommige plekken mocht je zwemmen, wat in deze hitte altijd welkom is. Verder kon je nog een stuk omhoog lopen om de hogere lagen van de waterval te zien, wat op slippers nog een leuk tochtje omhoog is.

 

Verder heeft Inge nog een kookcursus gedaan om alvast te leren hoe ze met Laotiaanse producten van de markt kan koken.

Hoe ik Laotiaans leerde koken, door Inge de Vlieger

Na mijn goede ervaring van de kookcursus die ik in China heb gedaan, leek het me heel leuk om dit ook in Laos te doen. Zeker als we zo meteen een tijdje in Vientiane wonen is het wel handig wat kennis te hebben van de lokale producten.
In Laos kennen ze geen supermarkten, maar koop je alles op de markt, hier begon de dag dan ook. Veel kwam bekend voor uit China, omdat de meeste producten uit China of Thailand worden geïmporteerd. Na de markt gingen we naar de kookschool die op een prachtige locatie buiten de stad lag. En toen mochten de handen uit de mouwen, korte uitleg wat de bedoeling is van een gerecht en aan de slag maar. Het eindresultaat mocht er best wel wezen, tomatensalsa voor de sticky rice, vis in bananenbladeren, kip in citroengras, stoofpot van buffel en rendierenvlees en als toetje zoete sticky rice in kokosmelk met vers fruit.

Er zijn natuurlijk nog veel meer Laotiaanse gerechten, maar wat vooral leuk is om te leren welke kruiden je moet gebruiken voor een bepaald effect en dat 3 chilipepers in een salsa toch echt te veel is.

Na een lange week besloten we naar Sayaboury te gaan, voor het jaarlijkse olifantenfestival, maar daarover later meer…

Tweet

Over Andries

Google Plus View all posts by Andries →

4 reacties op Luang Prabang

1. Robina zegt:

   zo leuk om te lezen en te zien, mn eigen goede herinneringen aan Laos komen weer voorbij :-D
   die waterval zin wij ook geweest, was idd erg mooi! ben heel benieuwd hoe Vang Vieng jullie bevalt haha!
   liefs en groetjes!
   Robina en Layla

   25 februari 2012 om 13:46
2. Reinoud en Ineke zegt:

   Helemaal leuk en helemaal herkenbaar. Paar maandjes geleden in Laos geweest en ik zo weer terug willen.

   26 februari 2012 om 15:17
3. petra van asselen zegt:

   hey leuk om te lezen ben er met ro en wen ook geweest in luang namtha en luang prabang geniet ervan. xx

   28 februari 2012 om 17:17
4. Willemijn zegt:

   Hahaha, die minibuschauffeurs. In Thailand zat ik eens 3,5 uur met 24 mensen, 15 backbacks en een paar plastic zakjes vol (geurende) boodschappen. Elke keer dat het busje stopt denk je: dat gaat echt niet passen. En voor je het weet zit je met een Deel je je stoel met een oud vrouwtje en zit er een kind op je schoot (en een tas tussen je benen). Unieke ervaring! Of ehm… juist niet? ;-)

   Overigens lees ik jullie verhalen altijd met veel plezier! Succes met werken Inge en succes met stofzuigen Andries!

   X Willemijn

   9 maart 2012 om 09:59