Welcome to Jordan!

Geplaatst op 26 april 2013 door Inge in Amman, Jordanië

Deze zin horen we hier zo’n drie keer per dag. Dat zegt wel genoeg over de gastvrijheid en vriendelijkheid van de lokale bevolking. Toch een beetje argwanend na onze ervaringen in Azerbeidzjan en de vele negatieve verhalen over het Midden-Oosten stapten we op het vliegtuig naar Jordanië. Gelukkig was onze argwaan geheel onterecht. Het leven in Amman bevalt ons tot nu toe erg goed. Een heerlijk appartement, leuke mensen (zowel locals als expats) en een stad waar genoeg te beleven valt, het leven nooit saai is en altijd wat te doen valt.

Het leven als expat is zeer luxe na bijna twee jaar als backpacker de wereld rondgereisd te hebben. We werden opgehaald door de taxichauffeur van mijn werk en onder het genot van heerlijke Jordaanse koffie naar het CVT guesthouse gebracht, dit is een mooi tweekamer appartement in Jabal Al Webdeh, een van de leukste wijken van Amman, op loopafstand van de oude stad met uitzicht op de beroemde citadel. Bij aankomst bleek ons bed te zijn opgemaakt en de keukenkastjes en koelkast gevuld met genoeg voorraad om de eerste dagen door te komen. Wat een luxe. Dat we de afgelopen twee jaar de extreem handige skill hebben ontwikkeld om ons direct ergens thuis te voelen, snel de weg te weten, binnen een uur ontdekt hebben waar we moeten zijn voor onze belangrijkste levensbehoefte en absoluut niet bang zijn om te verdwalen, werd de eerste avond al erg duidelijk. Simone (country director van CVT) belde me (ja ook een telefoon van het werk) of we veilig waren aangekomen en of ze als we een rondje in de buurt wilde lopen met ons mee moest gaan. “Uhh, waarom, is het gevaarlijk hier of zo”, “Nee hoor, helemaal niet, maar de meeste nieuwe werknemers die aankomen vinden het eng om er alleen op uit te gaan de eerste dagen”. Tja, zij wij nu zo raar? Of zij? Zo werd ik ook de eerste week elke dag door Simone opgehaald om samen met de taxi naar kantoor te gaan, na 1 dag ben ik zelf terug gegaan en na een week (ja ja, ik was een beetje lui) wilde ik toch ook wel weer erg graag zelfstandig naar kantoor. Tot nu toe ben ik altijd terecht gekomen waar ik wil.

Mijn eerste week was niet rustig beginnen maar direct aan de slag. Officieel zou Ilona namelijk pas na anderhalve week met verlof gaan, maar ze moest een keizersnede ondergaan dus na drie dagen stond ik er alleen voor. Ach ja, in Nederland krijg je je eerste dag een agenda met afspraken er in en succes, dus heel geschokt was ik hier niet over.

Mijn werk is voornamelijk supervisie over het fysiotherapie-team, wat de eerste weken uit drie mensen bestond, maar sinds een paar weken is uitgebreid is met twee nieuwe fysiotherapeuten en een extra trainer. Volgende week starten er nog drie nieuwe fysiotherapeuten en is het team compleet.  Supervisie is het bijwonen van sessies met cliënten (zowel individueel als in groepsverband) en dit later bespreken met de betreffende fysio (goede punten, verbeterpunten, bespreken van het behandelplan etc.) Hierdoor kan je direct hun functioneren verbeteren en ook een goede indruk krijgen waar extra trainingen voor nodig zijn. Buiten de supervisie is er ook heel veel organisatorisch werk, het schrijven van rapporten, veel overleggen en natuurlijk het ontwikkelen van trainingen. Niet alleen aan het fysioteam maar ook waar nodig voor de psychosocial counselors en externe trainingen voor andere NGO’s.

Voor diegenen die het nog niet weten, CVT verzorgt psychologische hulp, fysiotherapie en sociaal werk voor vluchtelingen uit Irak en Syrië die het slachtoffer geworden zijn van martelingen en / of een trauma hebben opgelopen door de oorlog. De afgelopen jaren waren de meeste cliënten Iraki’s, maar door de nog steeds verslechterde situatie in Syrië zien we deze cliëntengroep extreem stijgen.

Andries vermaakt zich ook prima hier. Hij is sinds de eerste week weer met Kung Fu begonnen, tja die steaks moeten er toch ook weer af. Ook volgt hij Arabische les bij het Franse instituut hier in de buurt. Naast de leuke dingen is hij ook gewoon weer aan het werk, echt superhandig dat internet overal ter wereld.

Gelukkig zijn we niet alleen maar aan het werk (al zijn we wel behoorlijk wat schade van de afgelopen tijd aan het inhalen) en hebben we in de weekenden de tijd om Amman en omgeving te ontdekken en leuke dingen te doen. Zo zijn we een weekendje naar Madaba en de Dode Zee geweest, ja het is echt waar, je blijft daar gewoon drijven, het is eigenlijk onmogelijk om te zinken. Dit was wel een leuke ervaring, al moet je echt niet te lang in het water blijven want door het extreem hoge zoutgehalte gaat het toch vrij snel kriebelen. Overal zijn plekken te vinden met de beroemde Dode Zee klei, waar mensen in Europa een godsvermogen voor betalen, je ziet dan ook overal mensen lopen die geheel met modder bedekt zijn. Natuurlijk heb ik zelf ook van deze lowbudget spa behandeling genoten.

Het wordt ondertussen een traditie dat we elk jaar met onze verjaardag iets leuks gaan doen, en dit jaar viel Andries zijn keus op een weekendje Aqaba in het zuiden van Jordanië. Ik had een paar dagen vrij genomen om er echt lekker van te kunnen genieten. Met de bus er heen, relaxt hotel geboekt met een zwembad op het dak en heerlijk een paar dagen van de zon genoten. Ook zijn we weer eens wezen duiken, helaas is het koraal in de rode zee behoorlijk aangetast door alle vervuiling maar het blijft een superleuke hobby.

Oh ja, voor iedereen die zich afvraagt, en moet je daar ook in een burka lopen? Nee, ze lopen er wel en ook veel vrouwen dragen een hoofddoekje, maar dat is gebaseerd op religie en niet op de wet. Ik draag vooral op mijn werk wel bedekkende kleding en ook in mijn vrije tijd pas ik op met wat ik draag, want ja, als je niet wilt dat ze naar je staren moet je er voor zorgen dat er niks is om naar te staren.

Tweet