Dali

Geplaatst op 17 januari 2012 door Inge in China, Dali

Het was even afzien 64 uur in de trein vanuit Lhasa maar het was echt de moeite waard. Bij aankomst in Dali scheen daar een heerlijk zonnetje in een strak blauwe lucht. Heerlijk, dat moesten we hebben voor de feestdagen.

Het hostel waar we verbleven wordt gerund door een Australiër (Dave) die met een Chinese getrouwd is. Ook werkt er nog een Australische vrouw (Jane) waar je uren mee kan kletsen. Zij kwam anderhalf jaar geleden in het hostel voor een paar dagen, kreeg een baan aangeboden en zit er nog steeds.

In tegenstelling tot Nederland waar we op kerstavond traditioneel naar de kerk gaan en wij altijd gaan kerstzingen in Haarlem en de kroeg in, is in veel andere landen kerstavond echt al een familieavond. Zo ook in Australië en was er een echt kerstdiner georganiseerd. Heerlijk, vooral omdat het weer echt eens wat anders was.

Dali is een populaire plek voor buitenlanders om te blijven hangen, zo zijn er wat mensen die voor 4 dagen zouden blijven en er ondertussen al 10 weken zaten. Niet alleen in het hostel maar ook in Dali zelf wonen vrij veel buitenlanders, de meeste leraren Engels of studenten Chinees. Zo kwamen we op kerstavond op een echt Duits / Chinees feestje terecht, waar ze zelfs Glühwein hadden.

Op eerste kerstdag hebben we onszelf eerst eens getrakteerd op een lekker ontbijtje. Verder was het eigenlijk gewoon een normale dag, niet in de keuken staan om eten te bereiden en niet op tijd weer weg moeten om naar familie te gaan. ’s Avonds was er een kerstdiner georganiseerd in de Bad Monkey, een Engels-Amerikaanse gerunde kroeg in Dali en de populairste expat plaats. Helaas zat het die avond allemaal niet mee want er was geen stroom, en met elektrische ovens betekent geen stroom ook geen eten. De wachtende werden vermaakt met een verscheidenheid aan drank en dat in combi op een nuchtere maag, jullie kunnen je dus wel voorstellen dat het best gezellig was ;-) Uiteindelijk om half 11 toch nog te eten gekregen.

Nederland is een van de weinige landen ter wereld waar ze een tweede kerstdag hebben, na twee avonden “westers” eten hebben we volgens de traditie van Andries en Frank dan ook lekker Chinees gegeten.

De week tussen kerst en Oud en Nieuw maar eens Dali en omgeving verkend. Zo zijn we een dag naar de beroemde drie pagoda’s van Dali gelopen, naar een traditionele markt geweest even buiten Dali en zijn we twee dagen naar de Cang Shan bergen geweest. De klim omhoog was best pittig, van 2000 naar 2600 meter. ’s avonds in een hostel op de berg geslapen, brr koud daar, maar gelukkig hadden ze een lekkere warme houtkachel.
Patrick, een Nederlander uit IJsselstein verdeelde zijn tijd tussen het hostel beneden en vrijwilligerswerk (wat schoonmaken, eten koken) in het hostel op de berg, die avond was hij ook boven en het is best wel weer lekker om een avondje in het Nederlands te kunnen kletsen. De volgende dag de cloudy tourist road gelopen, dat is een echt Chinees net pad door de bergen, maar het uitzicht op Dali en Er Hai lake, het was prachtig.

En toen was het oudjaar dag. En geen Oud en Nieuw zonder vuurwerk, zeker niet in China waar je het overal kan kopen (geen veiligheidsmaatregelen zoals in NL, de winkeliers staan rustig een sigaretje te roken tussen het vuurwerk) voor zo’n 5 euro een hele zak vuurwerk gekocht. Champagne erbij, nog opzoek geweest naar iets van oliebollen, uiteindelijk wel gefrituurd deeg gevonden maar dat was het toch niet echt. Oud en Nieuw in de Bad Monkey gevierd, het was gezellig maar helaas waren wij de enige die bedacht hadden vuurwerk en champagne te kopen.

Toen wij op de berg zaten was er iemand van een castingbureau langs geweest  die buitenlanders zocht om mee te spelen in een Chinese TV serie. Andries baalde er van dat hij er niet was, want dit was een van de dingen die hij graag eens een keer wilde doen. Maar gelukkig voor hem hadden ze een dag later meer mensen nodig. En zo werd Andries een Amerikaanse generaal in een Chinese televisie serie.

Het leven van een filmster in China door Andries Mooij

Nadat dat ik ja het gezegd om te acteren, moest ik de volgende dag bij een hotel vlakbij het hostel klaar staan. Eenmaal bij het hotel werd je in een busje naar de studio gereden, en mocht je buiten op het terrein je verkleden bij de kostuumvrachtwagen. Het was even zoeken geblazen voor de Chinees van de kostuums, want mijn maat hebben ze niet zo vaak in China. Uiteindelijk vond hij een goed jasje, en van de broek maakte hij de omgeslagen pijpen los, zodat ik niet al te hoog water meer had. Daarna mocht ik naar de schmink, waar prompt besloten werd dat mijn kapsel niet bepaald militair was, en of de schaar erin mocht. Tuurlijk, een gratis knipbeurt is altijd welkom. In eerste instantie was ik wel een beetje ongerust, want ze hadden hetzelfde eerder bij Patrick gedaan, en dat was niet zo mooi geworden. Bij mij maakte hij er meer werk van, gelukkig. Daarna de schmink, waarin ik helemaal oranje werd gemaakt en nog wat gefrutseld aan het uniform. Daarna was ik klaar om te figureren als Amerikaanse generaal.

De TV serie waar ik in acteerde heet Guo Jia Ji Yi, wat Chinees is voor Nationale Herinneringen, en het gaat over de Tweede Wereldoorlog in China. In de scène waarin ik speel vindt een overleg plaats tussen Chinese, Britse en Amerikaanse generaals over een omsingelde groep Britse soldaten. De Chinezen hebben niet zo’n zin om de Britten te helpen, en de Amerikanen bemiddelen. Uiteraard zijn de Chinezen de helden.

Na een tijdje nietsdoen, kletsen en wachten was het tijd voor de scène, en moest ik aan tafel gaan zitten en geïnteresseerd kijken naar een Chinese generaal die aan het oreren was waarom ze de Britten niet gingen helpen. Over dingen als, versta ik wel Chinees, want anders luister ik toch niet naar die kerel, werd niet nagedacht, en een Britse generaal die redelijk wat tekst had, moest zelf aangeven dat het wel handig zou zijn als iemand zijn tolk zou spelen, want het is toch wat gek als je geen Chinees spreekt om toch dat gesprek te voeren, ach ja. Na een tijdje mochten we onszelf weer gaan vermaken, en gingen we op ons gemak lezen en kletsen. Totdat ik een Chinees chi fan hoorde zeggen, wat eten betekent, en dus dat er eten was, wij snel naar buiten, en lekker in het zonnetje een lekkere afhaalmaaltijd eten. Daarna weer wachten, wachten, tot we uiteindelijk nog een half uurtje voor een scène werden geroepen, daarna werden we thuisgebracht.

De tweede dag wist iedereen dat we veel tijd niets te doen hadden, dus er ging een iPad mee, een schaakbord en boeken. Uiteindelijk hebben we die dag tien uur op de set doorgebracht, waarvan we er misschien drie of vier uur gewerkt hebben. De rest van de tijd aten we van de catering, speelden monopoly op de iPad van Simon, of schaak. De scène was nog steeds dezelfde, maar telkens uit nieuwe camerahoeken, en met kleine variaties als rondlopen en zachtjes kletsen (waarop Patrick en ik in het Nederlands kletsten, weten zij veel). Telkens weer de assistent-regisseur die Lai Yi Bei (nog eens) en Kaishi (action) riep en ‘acteren’ maar.

Aan het eind van de tweede dag was ik klaar, en kreeg ik loon voor twee dagen werk, 850 yuan (ca. 105 euro) en moest helaas mijn mooie generaalspak weer inleveren. Jammer, zou leuk zijn voor carnaval. Al met al was het erg leuk om te doen, en voor Chinese standaarden vorstelijk betaald. Volgens de castingdame zou het ergens in dit jaar uitgezonden worden, dus we houden het in de gaten op internet. Kunnen jullie ook nog eens lachen :).

Andries zou eigelijk ’s avonds vertrekken naar het klooster voor een week, maar omdat hij te laat terug was van de set besloot hij later te gaan, helaas was zijn bed al vergeven aan iemand anders maar gelukkig was Dave de eigenaar zo vriendelijk ons voor een avondje de deluxe room te geven (voor de prijs van twee dormbedjes).

Ons visum verliep bijna en deze wilden we verlengen om Chinees Nieuwjaar mee te gaan maken. Je denkt even naar de PSB, formuliertje invullen, betalen en een paar dagen later je paspoort weer halen. Helaas niet in China. Officieel moest je een formulier bij het plaatselijke politiebureau halen en hiermee naar de dichtstbijzijnde PSB in Xia Guan (25 km verderop), maar als ze belde vanuit het hostel konden ze je gegevens in de computer zetten en kon je direct naar Xia Guan, maar de computer was stuk, na een paar uur wachten (tussen half 12 en half 3 word er niet gewerkt) nog niks, nou dan gaan we maar naar het politiebureau. Andries kreeg hier netjes zijn formuliertje, maar die van mij weigerde ze mee te geven (en dan spreken ze ineens geen woord Engels meer), weer terug naar het hostel en iemand de PSB laten bellen, nee jullie hebben echt allebei het formuliertje nodig, ondertussen was het te laat en was alles weer dicht. De volgende morgen eerst maar weer naar het politiebureau, even aandringen want ze weigerde weer in eerste instantie, maar we hadden het formuliertje. Op naar de PSB, alles nog een keer invullen en tot de conclusie komen dat ze in China niet kunnen tellen, 11 nov China in gekomen 60 dagen later is toch echt 9 januari maar de dame achter het loket hield vol dat het 11 januari was, ok ook prima, twee extra dagen in China.

Vrijdag was het dan eindelijk zo ver, Andries ging voor een week het klooster in.

Het leven van een Kung Fu monnik in het Wu Wei klooster door Andries Mooij

Een tijd terug in Xi’an hoorde ik van Britta dat je in Dali een week in een klooster terecht kon om Kung Fu te oefenen met de monniken, en dat leek me erg leuk. In het hostel wisten ze ervan, en regelden een chauffeur die me er bracht, want het scheen lastig te vinden te zijn. Op een vrijdagavond kwam ik aan, en werd ontvangen door een vriendelijke monnik die me een lijst regels voorlegde, en vroeg of ik daarvoor wilde tekenen. Zo is het verspillen van eten absoluut verboden, dus alles wat je in je rijstkommetje legt, moet je opeten, tot de laatste rijstkorrel toe (lekker klooien met je stokjes dus). Na half tien was het er strikt stil, en op nachtelijk toiletbezoek na, was het de bedoeling dat je sliep. Ook mocht je nooit in je eentje van tafel, maar altijd met zijn tweeën of meer, en moest je alles tafels aflopen en Armitofu tegen iedereen zeggen en buigen (dat is de boeddhistische versie van god zij met u, ongeveer). Verder was alcohol natuurlijk verboden, en korte broeken en hemdjes ook. Mij best, hun klooster, hun regels. Nadat ik betaald had voor de week, kreeg ik een kamertje toegewezen en een oplaadbare tafellamp in de vorm van de olifant, want stroom was er alleen in de keuken. Aangezien ik de volgende dag aan de bak moest, ben ik meteen in bed gekropen. ’s Morgens om half zes begonnen de monniken met het gebed, en werd er op enorme trommels geslagen en gebeden gezongen tot half zeven. Gelukkig mocht je als westerling lekker in bed blijven liggen, al was slapen wat lastig. Om half acht moest je klaarstaan en rende je samen met een monnik twee kilometer de berg af naar een rivier. Daar moest je een grote steen uitzoeken, die je op je hoofd de berg op moest dragen. Daarna was het tijd voor het ontbijt, de ene dag noedels, de andere baozi (grote dumplings), erg lekker. Om negen uur begonnen de Kung Fu trainingen. Eerst werd er uitgebreid de tijd genomen om te rekken, waar je je dan toch wat lullig voelt als je een monnik ziet die zijn been tot achter zijn oor strekt. Na een half uurtje strekken, is het tijd voor Kung Fu, en ga je vaste bewegingen oefenen door een veld over te steken, in steeds ingewikkeldere bewegingen met stoten, later met schoppen, vliegende schoppen en radslagen. Tot slot doen de monniken nog radslagen zonder handen, maar daar heb ik me maar niet aan gewaagd. Ook al heb ik een fysiotherapeut bij me, sommige dingen kan ze ook niet repareren :).

Om twaalf uur was het tijd voor lunch, met tofu en groentegerechten. Al het eten in het klooster is strikt veganistisch, erg lekker, maar als je zo hard sport, zou een stuk vlees er wel in gaan. Dan heb je tot vier uur rust, een periode die ik de eerste dagen slapend doorbracht en later met het leren van nieuwe Chinese woorden. Om vier uur is het weer tijd om twee uur fanatiek Kung Fu te doen. Eerst de vaste oefeningen, en daarna leren ze je een vorm (een soort kata), wat een vaste serie bewegingen is. Een soort dansje, maar dan met vechtbewegingen. Hiermee onthoud je alle bewegingen die je hebt geleerd, en door hem te oefenen kun je je techniek verbeteren. Aan het eind van de week heb je een hele vorm geleerd.

Om zes uur is het tijd voor het avondeten, wat weer bestaat uit allerlei lekkere gerechten en daarna is de dag voorbij. De monniken gaan ’s avonds nog bidden, waar je aan mee mag doen. Door de vele uren sporten per dag ben je best bekaf, dus na nog even lezen lag ik vaak om negen uur alweer te slapen.

Na een week in het klooster was het tijd om weer naar de Jade Emu te gaan, maar ik mocht niet weg voor ik nog even gegeten had met de monniken. Daarna vroegen ze waar mijn taxi was, waarop ik antwoordde dat ik het onzin vond om met een taxi naar huis te gaan als je daar een week kwam om te sporten, wat de monniken erg grappig vonden, want blijkbaar deed iedereen dat wel. Na een wandeling van anderhalf uur de berg af naar het hostel was ik weer terug, en bestelde een welverdiende hamburger. Ik geloof niet dat veganisme aan mij besteed is :). Het was een geweldige ervaring, ook omdat je een kamertje in de tempel hebt en echt met de monniken leeft en sport. En het was nog goedkoop ook, 500 yuan (62 euro) voor een week.

In het hostel had ik al meerdere malen de vraag gehad, maar wat ga jij dan doen? Ik had geen zin om een week in Dali te hangen met een stel mensen die de hele dag niks anders deden dan op het dakterras hangen en wiet roken (ja volop te krijgen daar) Ons werd dit ook erg vaak aangeboden maar na ons antwoord “wij komen uit Nederland daar is het legaal en dus niks aan” hielden ze wel op. Ik heb voor een paar dagen een fiets gehuurd en ben rond het Er Hai meer gaan fietsen (zo’n 120km). De eerste dag naar een klein vissersplaatsje aan de andere kant van het meer. Erg mooi en nog niet zo overspoeld door toerisme als Dali. De dag erna even verderop gefietst en in een hostel op een heuse scenic spot geslapen met prachtig uitzicht op het meer.
Er was niks te doen maar met een goed boek in de zon vermaak ik me wel. De laatste dag via kleine weggetjes langs het meer terug gefietst naar Dali. In China hebben ze geen fietspaden en word je continu ingehaald door toeterende auto’s, bussen en vrachtwagens, maar gelukkig houden ze in tegenstelling tot andere auto’s bij fietsers, paarden, riksja’s en andere langzamere voertuigen wel genoeg afstand. Het was best lekker om na al die tijd weer eens op een fiets te zitten al is het i.v.m. de hoogte, bergen en tegenwind wel wat zwaarder dan in NL.

De rest van de dagen heb ik me heerlijk vermaakt met lezen, filmpjes kijken en lekker kletsen met Jane. Ook dacht ik mezelf te verwennen met een lekkere massage, nou daar is dus niks lekkers aan in China, een uur martelen, maar daarna voelde het wel goed.

Woensdagavond kwam Andries weer terug, en het eerste wat hij wilde was een hamburger na een week veganistisch eten.

De dag erna de spullen weer ingepakt en met toch wel een beetje pijn in ons hard afscheid genomen van Dali, de Jade Emu en vooral van Dave en Jane. Dat waren nou eens erg fijne mensen, waarmee je het over van alles en nog wat kon hebben, altijd bereid waren te helpen en ze vonden het oprecht jammer dat we weg gingen. Maar we hebben hun gegevens dus wie weet zoeken we ze nog eens op in China of in Australië.

We hebben nog een nieuwtje voor diegenen die het nog niet weten. Ik heb namelijk een (hoop ik) hele leuke baan gevonden in Laos. Ik ga voor minimaal drie maanden in Vientiane (de hoofdstad van Laos) voor een Engelse organisatie werken. Ze zetten zich in voor de slachtoffers die nog steeds vallen door alle onontplofte bommen die de Amerikanen tijdens de Vietnam oorlog op Laos hebben gegooid. Mijn voornaamste taak word het trainen van de Laotiaanse fysiotherapeuten, hun niveau is namelijk erg laag en ze werken voornamelijk uit ervaring, maar kunnen niet redeneren waarom ze iets doen. Het is uiteindelijk de bedoeling dat de Laotianen elkaar gaan trainen. Daarnaast zal ik nog wat bijzaken gaan uitvoeren. Het is geheel op vrijwillige basis, dus Andries moet het geld verdienen.

Ik heb aangegeven minimaal drie maanden te blijven, maar als het bevalt kan ik langer blijven. We willen in Vientiane een huisje gaan huren om ook weer een plekje voor onszelf te hebben.

Andries wil in die tijd wat vanuit Nederland gaan werken, eventueel Engelse les gaan geven, Laotiaans en Muay Lao (variant op Thaiboksen) gaan leren.

Meer informatie over de organisatie waar ik voor ga werken kan je lezen op hun website. http://www.copelaos.org/

Tweet

8 reacties op Dali

1. Trudy zegt:

   Ha Inge en Andries, Wat een prachtig lang verhaal. Wat hebben jullie weer veel meegemaakt…….ben heel benieuwd naar de film Andries:-)
   En nu: op richting Laos. Blijf genieten!!

   17 januari 2012 om 19:07
2. jannieSijswerda-bolwijn zegt:

   hallo Andies hoe gaat het met jullie gr Jannie

   17 januari 2012 om 21:23
3. Eefje zegt:

   Hé Andries en Inge, wat een heerlijk verhaal weer! Veel plezier met het Chinees Nieuwjaar en daarna op naar Laos!

   Liefs Eef

   17 januari 2012 om 21:49
4. Joukje Syswerda zegt:

   hoi andries

   mooie website hoor.

   succes met het reizen neef.

   Groetjes Jullie Nichtje Joukje

   18 januari 2012 om 09:45
5. Albert zegt:

   Leuk om te lezen. Nog heel veel plezier gewenst en alvast een gelukkig (chinees)nieuwjaar.

   Albert,Brenda en Fleur

   20 januari 2012 om 12:59
6. Gerda zegt:

   We blijven jullie volgen, boeiend verslag weer! Hoe beviel het weekje ‘uit elkaar’…… nadat jullie zo lang elke dag bij elkaar zijn?
   Groetz, familie Foppen-Mooij

   21 januari 2012 om 12:52
7. Margriet zegt:

   Bijzonder verhaal!! Weekje klooster lijkt mij ook wel lekker rustgevend……haha!!
   En dat voor 62 euro…..geen geld!!
   Hebben jullie handen het chinese vuurwerk doorstaan??
   Fam Monkou Mooij ;)

   21 januari 2012 om 22:45
8. Leonie zegt:

   Wat leuk om alles mee te kunnen beleven met jullie! Stoer dat je een week alleen bent gebleven Inge! Heel veel plezier!
   Groetjes van Leonie

   22 januari 2012 om 20:21