Kashgar

Geplaatst op 2 september 2011 door Inge in China, Kashgar

De ochtend van 30 augustus zijn we om 6 uur op pad gegaan naar de Torugartpas, dit is de grens tussen Kirgizië en China.  Deze grensovergang staat erom bekend dat het zeer veel moeite kost om er overheen te komen. De moeite op zich viel erg mee, omdat het absoluut verboden is individueel en zonder vervoer de pas over te gaan hebben we in Naryn een auto geboekt. De organisator heeft weer contact met de Chinezen die je op de pass overnemen. Zolang zij zich niet aan de Chinese kant gemeld hebben, mag je niet verder.

De rit erheen was weer Kirgizië ten top, open vlaktes en besneeuwde bergtoppen, helaas was het bewolkt en was het uitzicht daardoor beperkt. Boven op de pas (3800 meter) moesten we overstappen naar de Chinese auto, en koud dat het er was, ik heb medelijden met de grenswachters die hier de hele week werken, maar ze hadden wel allemaal lekkere dikke jassen. Eenmaal over de pas wachtten we ongeduldig op bereik met de telefoon, we moesten namelijk even naar Nederland bellen want we hadden net daarvoor een sms ontvangen dat we alweer oom en tante zijn geworden via Andries zijn zus Gerda. Toen we eenmaal bereik hadden hoorden we dat het een jongen en een meisje zijn, dubbel prijs dus ;-). Bij deze nogmaals gefeliciteerd Gerda en Edwin.

Nog even een uurtje wachten voor de Chinese grenspost (ze hadden lunchpauze) en we hadden eindelijk het felbegeerde stempeltje van China in ons paspoort staan.

Wij dachten dat de klok weer 2 uur vooruit zou gaan, nou dat is dus in heel China behalve in Xinjiang, het gebied waar we nu zijn. Alleen officiële instanties en treinen enz. rekenen met Beijing tijd, even opletten dus welke tijd er precies bedoeld wordt.

Uiteindelijk kwamen we om 5 uur ’s middags in Kashgar aan, wij dachten even snel geld te gaan pinnen, dat was een shock, wat is het hier weer enorm druk, overal mensen, auto’s en toeterende brommertjes (fietsen zie je hier niet meer), pff is wel omschakelen na het rustige Kirgizië.

De dag erna was het suikerfeest, het einde van de Islamitische ramadan. Xinjiang is het gebied van de Oeigoeren, die Islamitisch zijn. Deze mensen lijken qua uiterlijk ook meer op Centraal-Aziaten dan op de Han-Chinezen, de grootste meerderheid van China. We wanen ons dus toch nog een beetje in Centraal-Azië.

We wisten ook meteen waarom de grens de hele week dicht is, rond het suikerfeest is namelijk iedereen vrij en is ook heel veel gesloten. Helaas ook de beroemde zondagsmarkt van Kashgar, al was er vandaag een gedeelte open, echt sfeer had het niet.

Kashgar verliest snel het uiterlijk wat het eeuwen heeft gehad, het was ooit een belangrijk knooppunt van de zijderoute die uit Centraal-Azië en Pakistan kwam. De laatste jaren komen hier steeds meer Han-Chinezen wonen en deze gooien veel mooie oude delen van de stad plat om er nieuwbouw neer te zetten. De invasie van Han-chinezen zorgt voor onrusten tussen de

bevolkingsgroepen, drie weken geleden zijn hier nog een paar aanslagen geleegd op Han-Chinezen (misschien wel gehoord op het nieuws) en hierdoor zijn er nu met het einde van de ramadan heel veel politie en militairen op straat. Als westerling kan je hier rustig rondlopen (ook weer in het donker) al word je wel enorm aangestaard (maar dat is in heel China zo).

In het hostel waar we zitten zijn heel veel fietsers van over de hele wereld, de meeste komen net als wij uit Centraal-Azië en gaan China in, naar huis of richting Pakistan.

Het eten is hier (zeker in vergelijking met Centraal-Azië) heerlijk, hoewel je niet altijd weet wat je op je bord hebt. Er is hier ook weer een foodmarket met echte Oeigoerse specialiteiten, schapenkoppen, poten, stukken kip, noodles, dumplings, vis en nog veel meer.

Morgen vertrekken we met de bus naar Ürümqi (1500 km, 20 uur). We wilden eigenlijk met de trein, maar de eerste kaartjes waren pas voor volgende week beschikbaar en zolang wilden we niet wachten. De bus is een slaapbus met bedden, we hebben de bovenste bedden want de Chinezen schijnen naar beneden te spugen, we zijn benieuwd…….

Van Andries zijn moeder hebben we begrepen dat we een heleboel anonieme lezers hebben en dat deze soms niet durven te reageren. Dit mogen jullie absoluut wel doen (en als je wilt je ook inschrijven voor de nieuwsbrief).  Vragen, op- of aanmerkingen zijn van harte welkom. We vinden het alleen maar leuk dat er zoveel mensen via deze website met ons meereizen.

Tweet

6 reacties op Kashgar

1. Wouter zegt:

   /weer een mooi en interessant reisverslag Inge en Andries. We genieten er erg van………groeten uit zonnig en warm noord Bretangne Wouter en Trudy

   2 september 2011 om 20:33
2. Rudy zegt:

   Ik krijg ook wel eens vragen van collega’s over jullie (zien ze via Facebook). Heb ze gezegd dat jullie een reactie zeker leuk vinden. Blijkt toch een drempel, omdat ze jullie niet kennen. Maar ze vinden het ook gaaf dat jullie het doen!

   3 september 2011 om 03:18
3. Chantal zegt:

   Hoi Andries en Inge,
   Hier zo’n anonieme lezer. Tijdens de voorbereidingen voor onze wereldreis ben ik jullie site tegengekomen. Wij gaan augustus volgend jaar weg, en tot die tijd geniet ik van de blogs van anderen, waaronder jullie.
   Heel veel plezier nog tijdens jullie reis en blijf zo leuk schrijven!
   Groetjes Chantal en Rob

   3 september 2011 om 09:38
4. Sjoerdtje zegt:

   Weer een mooi verslag. Wij zijn ook heel benieuwd waar we in oktober a.s. terecht komen. We laten ons verrassen!!

   8 september 2011 om 15:07
5. Frank Schreurs zegt:

   Hallo Andries en Inge, het is al weer een tijdje geleden dat we elkaar ontmoet hebben ( UZ ). Op dit moment ben ik weer in NL, maar ik wil nog niet naar huis :) Daarom heb ik besloten om nog even door te gaan, richting UK ditmaal ! Veel succes op jullie verdere reis toegewenst, en blijf genieten !! CU Frank Schreurs

   12 september 2011 om 09:10
6. Armand zegt:

   Vandaag heb ik jullie reisverhalen ontdekt. Ik heb genoten van iedere zin en kijk uit naar hetgeen nog gaat komen.
   Nog veel plezier!
   Armand

   18 september 2011 om 20:21