Tosor, Tamga en Naryn

Geplaatst op 29 augustus 2011 door Andries in Issyk-Kul, Kirgizië

De laatste ochtend in Almaty stapten we in de tram naar het busstation. De trammetjes die hier rijden komen uit Duitsland vandaan, en de waarschuwingsteksten zijn nooit vervangen, wat het een apart gebeuren maakt. Ook schieten ze voor geen meter op, want we deden een half uur of langer over vijf kilometer. Op het busstation ontdekten we een directe marshrutka naar het Yssik-Kol meer, wat scheelde, want we dachten over Bishkek te moeten. Na een rit van zeven uur stonden we bij Balykchy aan het meer, waar we door wilden naar Tosor. Toen we uitstapten kwamen er meteen taxi-chauffeurs aan die interessante prijzen aanboden en beweerden dat er geen marshrutka’s gingen, terwijl die achter ze stond. Doei dus, en in de marshrutka gestapt. Twee uur later stonden we in Tosor en liepen nog zo’n 800 meter en kwamen aan bij een Yurt-kamp aan het meer. Een Yurt is de lokale variant op de Mongoolse ger, een grote ronde hut van hout en schapenvachten.

In Tosor is niets te beleven, behalve op het strand liggen, zwemmen, lezen, uitrusten en drie keer per dag eten. Lekker bijkomen dus :). Het zonnetje is hier wel wat onbarmhartiger dan in Nederland, omdat het hoger ligt, maar zolang je je goed insmeert komt het wel goed. Het water was niet echt warm, maar ook niet extreem koud. Eenmaal erin ging het uitstekend. Na een paar dagen strand vonden we het wel weer genoeg en gingen door naar Tamga, een plaatsje verderop waar je paarden kan regelen.

Eenmaal aangekomen was het even onderhandelen, en uitleggen wat we wel en vooral niet hadden, en de volgende ochtend konden we vertrekken voor een driedaagse tocht door de Ala-Too bergen. ’s Morgens om half tien werden we opgehaald en naar een farm gereden, waar de paarden al klaar stonden. De paardjes hier zijn minder klein dan die in Mongolië en erg simpel afgericht. Als je tsjoe roept lopen ze, als je trrr roept stoppen ze. Natuurlijk luisteren ze af en toe niet, en dan moet je ze schoppen of een mep verkopen met een tak die als zweep dient. Nadat de zadeltassen met spullen over de paarden waren gegooid gingen we op pad met twee ruinen en een hengst.

De eerste dag zijn we meteen over de bergen getrokken, omringd door veel mooie natuur en beekjes. Het is indrukwekkend hoe deze paarden gewoon een berg op kunnen lopen over paadjes waar je als wandelaar erg voorzichtig moet zijn om niet te vallen. Halverwege de middag kwamen we aan in een jailoo, een bergwei, waar nog allemaal schapen, koeien en paarden rondliepen. Samen met onze gids, Misha, zette ik onze tent op en daarna gingen op we ons gemak zitten.

Misha was behalve onze gids, ook onze kok, en maakte elke avond een soort aardappel-rijst-groenten-vlees-soep voor ons, die vet was, maar goed voelde na een dag paardrijden. Nu zullen sommigen wel weer roepen, hoe krijg je nou honger van de hele dag zitten, het paard loopt toch? Nou, het paard loopt wel, maar als je hem niet stuurt loopt hij de verkeerde kant op, en als je hem niet af en toe trapt, gaat hij lekker staan eten, en dan heb je nog het gehobbel waarvoor je telkens moet compenseren.

Na een zwaar nachtje in de tent – geen luchtbedden maar matjes, ongelijke grond en mummieslaapzakken waar je vooral goed klem in kan komen te liggen – kregen we van Misha een gezond ontbijt in de vorm van brood met worst en kaas, met thee en koffie. Daarna werden de paarden weer opgezadeld en gingen we weer over de bergtoppen verder. Na de bergtoppen volgde een stijle rit naar beneden door het bos, waar je rare capriolen moest uithalen om de boomtakken te ontwijken en je beugels vast te houden. Aan het eind van bosrit kwamen we met een zere kont aan in een bergwei waar we die nacht gingen slapen. In de wei zelf stond een kudde paarden, die geïnteresseerd onze paarden kwamen bekijken. Later die nacht besloten ze gezellig met elkaar te gaan spelen vlakbij onze tent, wat onze nachtrust een klein beetje verstoorde, maar ook wel grappig was.

De laatste dag van ons tochtje gingen we weer over hoge bergtoppen terug richting de farm. Het laatste stuk liep door een mooie, rode, droge rivierbedding die uitgeslepen was in de rotsen. De konten begonnen wel aardig op te spelen tegen deze tijd, maar het natuurschoon maakte een boel goed. Na nog een kort stukje waren we er, zonder ongelukken. Na een lunch met versgeplukte abrikozen gingen we terug naar ons guesthouse in Tamga, moe maar voldaan. ’s Avonds gingen we nog even snel een shashlik eten, want die hadden we al een week niet gehad, om daarna uitgeput in slaap te vallen.

Na een dag uitrusten en lekker warm douchen zijn we weer verder gegaan naar Naryn. Hier moeten we de overtocht over de Torugartpas naar China regelen. Deze pas is een klasse 2 grensovergang, wat betekent dat het geen officiële open overgang is en het is alleen mogelijk erover te gaan met een chauffeur die een speciale vergunning hiervoor heeft, ook moet je vervoer aan de Chinese kant klaar staan, anders laten ze je er niet door. Het kost wel wat maar schijnt de moeite waard te zijn.

Eenmaal in Naryn kregen we het bericht door dat de grens 31 augustus dicht is vanwege de onafhankelijkheidsdag van Kirgizië, hier hadden we rekening mee gehouden en wilden we 2 september de grens over, helaas hebben de Chinezen besloten om de grens maar voor het gemak de hele week dicht te gooien, probleem dus. Als we eerder China in gaan moeten we er ook eerder uit en als we later gaan is ons visum verlopen. Toch maar besloten dan maar de 30e over de grens te gaan, anders mogen we het land niet meer uit.

Door dit fijne grapje van de Chinezen hadden we ook ineens minder tijd, dus hebben we het geplande tripje naar het Song-Kul gecanceld. Wel hebben we een mooie hike in de bergen rond Naryn gemaakt, pff was wel klimmen van 2000 m naar 2800 m, dan merken we toch dat we het grootste deel van ons leven op of onder de zeespiegel hebben geleefd.

We zijn bijna 2 maanden in Centaal-Azië geweest. Een deel van Azië dat nog vrij onbekend is en vooral bekend staat om lastige politie en douanebeambtes en veel corruptie. Hier hebben we (nog geen, zijn er nog niet uit) last van gehad. Of we gewoon mazzel hebben gehad of dat de verhalen toch vaak behoorlijk opgeblazen worden weten we niet zeker maar onze indruk is dat als je alles maar op orde hebt het wel meevalt.

Centraal-Azië heeft vele gezichten, van het gesloten Turkmenistan met zijn vreemde dictator, het bloedhete Oezbekistan met zijn oude steden met mooie architectuur tot het mooie bergland Kirgizië. Russisch spreken maakt het er allemaal wel een stuk makkelijker op, maar we zijn genoeg mensen tegen gekomen die niet verder kwamen dan spasiba (dank je wel), zeker in Oezbekistan wordt er redelijk Engels gesproken.

De mensen zijn over het algemeen vriendelijk en gastvrij. Het eten is goed te doen, al staat er vaak niet meer dan een shashlik, plov en laghman (noedelsoep) op het menu (ook al hebben ze een hele menukaart), vegetariërs hebben het hier wel moeilijk, maar dat is bijna overal buiten Europa.

Dus voor iedereen die van een uitdagende vakantie houdt, mooie architectuur wilt zien en van natuur houdt is Centraal-Azië zeker een aanrader.

 

Tweet

Over Andries

Google Plus View all posts by Andries →

7 reacties op Tosor, Tamga en Naryn

1. Robina zegt:

   mooi weer joh!!! en nu CHina, spannend!!! nog 1,5 mnd en ik zie jullie daar :-)
   liefs XR

   29 augustus 2011 om 10:06
2. jannie sijswerda zegt:

   hallo Andries en Inge hoe gaat het met jullie groetjes Jannie

   29 augustus 2011 om 11:51
3. Rudy zegt:

   De zon laat zich maar weinig zien hier. Straks waarschijnlijk ook nog het staartje van Irene.
   Mochten jullie nog tijd over hebben: duim dan voor een mooie nazomer in NL :)

   Op naar het volgende hoofdstuk!

   29 augustus 2011 om 15:41
4. Eefje zegt:

   Hai, Ik heb vandaag genoten van een ritje in de duinen van Schoorl met Laetitia, maar dat is helemaal niks als ik dit weer zo lees. Allemachtig, dat lijkt mij wel spannend, bergje op, bergje af met je paard. Maar wel geweldig om te doen! Andries heb je er al eens aan gedacht op journalist te worden? Je schrijft erg leuke stukjes! Hopelijk komen jullie zonder problemen de grens over, op naar het volgende avontuur, China! Have Fun! Liefs Eef

   29 augustus 2011 om 18:26
5. Sjoerdtje zegt:

   Hoi reizigers, weer een heel mooi verslag. We blijven ervan genieten aleen een paard schoppen en trappen….. Als ik het paard was, liep ik de volgende dag geen meter meer!! Nog 6 weken en dan zien we jullie. Groetjes

   30 augustus 2011 om 11:23
6. gera zegt:

   Hoi,
   Vanaf het begin lees ik jullie verhalen…margriet vertelde me over jullie avontuur.dat is het zeker.je de verhalen zijn leuk om te lezen.jullie maken genoeg mee. Veel plezier verder! Gr Gera

   30 augustus 2011 om 23:07
7. andries en sietske zegt:

   oom en tante gefeliciteerd
   wat hebben wij dan een geregeld leven bij jullie vergeleken en dan dat eten ik kijk nu kookprogramma’s en ik snap ook niet wat die lui eten die vreemde woorden ken ik ook niet,
   en wat de boer niet kent…., maar dan waren jullie al verhongerd..

   4 september 2011 om 10:27