Eindelijk aan de slag!

Geplaatst op 10 september 2014 door Inge in Botswana, Maun

Hallo lieve lezers. Ten eerste, sorry voor het lange wachten op een nieuwe update. Er is bij ons de afgelopen maanden veel gebeurd, maar we hebben ook heel lang moeten wachten op dingen die misschien wel, of misschien niet gingen komen.

Waar waren we ook alweer gebleven. Ja, we gingen naar Gabarone, de hoofdstad van Botswana, want ik moest mij registeren bij de Botswana Health Professions Council. Hier kregen we onze eerste fijne verrassing. Papieren die ik nodig had waren naar een verkeerd adres gestuurd en ze moesten echt het origineel rechtstreeks opgestuurd krijgen. Probleem! Dit gaat weer twee maanden wachten worden op de post. Maar noem het geluk bij een ongeluk. De Engelse test waarvoor we helemaal naar Zuid-Afrika waren gereden was niet nodig, oeps, ze hadden me het verkeerde formulier opgestuurd en het later ook nog eens verkeerd bevestigd! Door dit foutje van hun zagen ze wel door de vingers dat ik niet de originele papieren had (maar wel een kopie en het staat allemaal op internet). Yes, na alles te hebben laten certificeren mocht ik examen doen. Een Botswaans examen moet toch een eitje zijn voor een Nederlandse fysiotherapeut, nou niet dus. Na herhaaldelijk vragen over wat voor test het zou zijn, was het toch echt te veel moeite om even te vertellen dat ze hier het principe van negative marking hebben. Dus niet zoals in Nederland elk goed antwoord is een punt maar juist elk fout antwoord een punt aftrek. Tja, als je dus netjes alles invult ook al ben je niet zeker, dan haal je het dus niet. Gelukkig zijn de Botswanen te lui om elke keer een andere test te maken en had ik nog veel vragen onthouden dus een week later wel gehaald! Nu nog het mondeling. Eerst nog een uur zeuren en een paar uur wachten, want degene die het mondeling moest afnemen was er die dag niet. Na lang smeken dat ik het toch echt die dag moest doen, omdat ik echt terug moest naar Maun en geen mogelijkheid zag om weer 900km naar Gaborone te rijden werd er toch iemand opgetrommeld. Het mondeling was gelukkig een eitje, na een uurtje logisch Nederlands klinisch redeneren kreeg ik een score van 97%. Joehoe, op naar Maun!
En nog belangrijker, na 9 maanden niet meer in een tent slapen maar in ons eigen huis! We hadden namelijk voordat we naar Zuid-Afrika vertrokken echt een geweldig huis gevonden. Gebouwd door onze Deense huisbaas samen met een Nederlandse architect, gebaseerd op een originele rondavel. Niet extreem luxe of nieuw, maar een heerlijk huis met een rieten dak, drie slaapkamers, een badkamer met douche en bad, grote woonkamer met half open keuken en het geweldigste van allemaal, gelegen op een stuk grond van zo’n 1km2, met bomen uit heel Afrika en uitzicht op de rivier! Dichtstbijzijnde buren zo’n 500meter verderop, dus privacy genoeg.

Onze huisbaas is een Deense arts die in de jaren ’80 vanuit Denemarken naar Botswana gereden is en hier is gesetteld en getrouwd met een Botswaanse. Tijdens al zijn reizen door Afrika heeft hij overal bijzondere bomen en planten verzameld en deze in de tuin gepland. Het idee was om er een semi-tropisch regenwoud van te maken, en dat is behoorlijk goed gelukt (behalve de regen dan), als resultaat hebben we waarschijnlijk een van de groenste en schaduwrijkste stukken grond van Maun.

Google Maps

Maar later meer over ons geweldige nieuwe woonplek, want het gezeur met de Botswanen was nog lang niet over. Want ja, ik was nu officieel geregistreerd als fysiotherapeut in Botswana, maar dat betekent nog niet dat je meteen aan het werk mag. Daar moet je eerst een werk en verblijfsvergunning voor aanvragen. Hiervoor had ik een stapel papieren, handtekeningen en een contract van mijn werk voor nodig. Maar dat contract kreeg ik maar niet, elke keer weer een andere uitweg. Ondertussen kreeg ik er steeds meer spijt van dat ik deze baan had aangenomen. Mijn baas veranderde ineens in een vrij onaangenaam persoon waar geen afspraken mee te maken viel. Maar ja, dacht ik, ik heb er nu al veel tijd en energie in gestoken, we hebben een heerlijk huis en twee lieve honden (Ja, we hebben twee honden, maar hierover later meer!) en ik heb al ja gezegd en ik kom niet zomaar op mijn afspraken terug. Dat zijn onze Nederlandse normen en waarden, Botswanen hebben dit duidelijk toch een stuk minder, want op een dag kreeg ik een sms dat ze me toch niet gingen aannemen! Uhh, ok, en de reden hiervoor is……. Nou geen idee, geen communicatie meer mogelijk! Ja, en nu. Geen baan betekend geen verblijfsvergunning, ons visum zou binnen twee maanden verlopen. En ik wilde niet ergens wonen zonder werk. We zagen het echt niet zitten om weer alles te pakken en weer verder te gaan reizen. Het klinkt misschien raar, maar na drie jaar reizen en maximaal drie maanden achtereen op een plek te hebben gezeten wilden we echt ergens even settelen en weer aan het werk gaan, en niet weer maar tijdelijk ergens zijn.

Maar karma werkte ineens met ons mee. Want het revalidatiecentrum bij ons om de hoek zocht 2 fysiotherapeuten! Kijk, dat was het werk waar ik echt naar op zoek was. Dus snel alles geregeld wat ik nodig had om te kunnen solliciteren en er heen gegaan om het persoonlijk in te leveren. De post in Botswana is zeer onbetrouwbaar en ik wilde het centrum zelf toch ook wel zien. Alles goed en wel, ik mocht m’n spullen achterlaten en wat ik zag van het centrum en de afdeling fysiotherapie leek het absoluut de moeite waard om het te proberen.

Als je in Nederland solliciteert kan je er toch wel op rekenen dat je binnen een paar dagen na de sluitingsdatum bericht krijgt of je op gesprek mag komen of niet. Hier werkt dat toch wat anders, ziezo hoor je niks als je niet op gesprek mag komen en het schijnt heel normaal te zijn dat je na een maand of 3 ineens een telefoontje krijgt dat je op gesprek word verwacht.
Hier kon en wilde ik niet op gaan wachten, dus een beetje Nederlandse vaart en assertiviteit er achter. Een week na de sluitingsdatum langs geweest om te vragen hoe het er voor stond. Degene die het zou afhandelen was er niet, kom maandag maar terug. Toen ik terug liep kwam ik op het terrein een vrouw tegen die duidelijk een patient was en iets aan mij wilde vragen, alleen had deze dame last van afasie en de paar woordjes die ze wel kon spreken waren alleen in het Setswana. Ik haar meegenomen naar de therapie afdeling om iemand te zoeken die me kon helpen. En zo belande ik onbedoeld in de behandeling van een patient. Dit was meteen voor mij een mooie gelegenheid om wat van hun werkwijze te zien en een goede binnenkomer voor mij. Ondertussen was de deputy director ook uit zijn meeting zodat ik hem meteen kon ontmoeten. Nou ze wilden me heel graag spreken en zouden me binnen twee weken bellen. Twee weken later natuurlijk nog geen bericht dus ik er weer heen. Ja, ze wilde me nog steeds graag spreken en wilde dit over drie weken plannen. Aangezien mijn visum dan al verlopen zou zijn ze een beetje voor het blok gezet, als je me wilt hebben zullen jullie snel moeten zijn, want als ik eenmaal het land verlaat, kom ik niet meer terug. Nou dat werkte en een paar dagen later mocht ik op gesprek komen. Nou, dat was nog best een pittig gesprek, maar ik had duidelijk indruk gemaakt want ik moest maar even wachten tot ze een beslissing genomen hadden. Ze gingen nu alleen een beslissing maken of ze mij wilde aannemen of niet, en de andere kandidaten mochten om de tweede plaats vechten. Een paar uur (ja de beslissing was al lang gemaakt want ik was al rondgeleid en alles) kreeg ik een telefoontje dat ze me graag wilde aannemen en dat ik de volgende ochtend moest komen het contract te teken en om de papieren in orde te maken voor immigration. Dit was natuurlijk supernieuws want de weken er voor zaten we toch behoorlijk in spanning of we nu konden blijven of dat we weer weg moesten en alles achter moesten laten.

Na vele uren wachten bij immigration en meerdere keren terug gekomen te zijn (ze kunnen maar één aanvraag tegelijk behandelen en aangezien er al een aanvraag lag voor visum verlenging moet ik eerst die ophalen voor ik mijn aanvraag voor mijn permits kon indienen, ja leuker kunnen ze het niet maken en ook zeker niet makkelijker), maar uiteindelijk kon ik na ruim een week mijn aanvragen indienen. Toen moest ik nog minimaal een maand wachten tot het verwerkt was.
Omdat we toch even een maand niks konden nog even een bezoekje gebracht aan Nederland voor we ons echt gingen settelen en ik aan de slag kon. Weer terug gekomen in Botswana was als bij wonder mijn aanvraag goed gekeurd en kon ik aan het werk. Ik moest alleen de volgende dag terug komen om de permits op te halen, ja en daar ging het natuurlijk weer mis. Degene die verantwoordelijk is is in vergadering, kom maandag maar terug. Op mijn argument dat ik maandag aan het werk moest en daarvoor toch echt in ieder geval mijn werkpermit moest hebben, kreeg ik geen antwoord. Ik dus maandag weer terug, en nee hoor, de stickers waren op, kom over een week ofzo maar eens terug. Na heel lang zeuren en boze blikken van de immigratie medewerkers kreeg ik dan toch mijn werk permit en kon ik eindelijk aan de slag bij Thuso Rehabilitation Centre.

P.s. we zijn ondertussen drie weken verder en ik heb eindelijk na 4 pogingen mijn verblijfsvergunning!!!

Tweet

2 reacties op Eindelijk aan de slag!

1. Trudy zegt:

   Het verhaal had ik natuurlijk al gehoord, maar het zo te lezen……wat een doorzettings vermogen! Ik ben trots op jullie!

   10 september 2014 om 18:05
2. Joke zegt:

   Gefeliciteerd Inge met je nieuwe baan. Wat een leuk huis hebben jullie daar.

   14 september 2014 om 11:31